In april 2025 staat de voorstelling Wout’s End? op de planken bij de haven. Het meeslepende verhaal over visser Wout en zangeres Nynke. De redactie kreeg van Wilma het volgende verslag over de repetitieavond van 28 november.
Een groepje dames staat bij de zijingang van het MFC te wachten in het donker. Het is 19.00 uur en ze kunnen nog niet naar binnen. “Zullen we anders buiten vast oefenen?” stelt Marion voor. “Daar is wel wat licht.” De dames drentelen richting de straatverlichting, maar op dat moment springt binnen het licht aan en gaat de deur open. “He, gelukkig, lekker warm”, lacht Maya opgelucht.
Al snel wordt het druk. Mutsen, hoeden, jassen, broeken, jurken en kousen worden door de dames van de werkgroep ‘kleding’ op het biljart uitgestald en op hangers aan het kledingrek gehangen. Petten worden gepast. “Hé, die pet die je net van mij kreeg, mag ik die terug? Die meneer heeft een groot hoofd en een te kleine pet.” Gegrinnik alom. Het is gezellig. Iedereen kent elkaar en overal staan groepjes te kletsen. De dames die zo vroeg waren staan inmiddels in vol ornaat hun pasjes te oefenen terwijl Stefan van de werkgroep ‘decor’ met behulp van afplaktape de contouren van het decor aangeeft. Tijdens het spel worden de strepen op de grond wel eens vergeten en gaan er spelers als geesten door de muren heen, maar dat wordt later wel anders.
Zover is het nog niet. Eerst is er de warming-up en legt regisseur Wouter het programma van de avond uit. Het is spannend, want vanavond staat de eerste echte doorloop ingepland, inclusief rekwisieten en alle spelers in de juiste kleding. Dat voelt toch anders, serieuzer. Tijdens de warming-up merkt de regisseur dat de spanning af en toe omslaat in gegiechel. De temperatuur loopt ook op, de spieren zijn snel warm. Het spel kan beginnen.
Dit keer geeft Wouter weinig aanwijzingen. Iedereen moet vooral blijven doorspelen en het tempo hooghouden. Hij volgt de spelers nauwgezet en maakt aantekeningen. Nog niet iedereen is helemaal tekstvast, maar regieassistente Geartsje biedt hulp als souffleuse. De figuranten wisselen steeds van rol en dus ook, achter de coulissen, van kleding. “Waar is mijn sjaal, waar is mijn hoedje, waar is mijn neus?” Maar het is een goede oefening en de kledingwissels kunnen in de praktijk prima tussen de bedrijven door.
Om 22.00 uur is de laatste scene gespeeld. Tijd voor de regisseur om de aantekeningen met ‘zijn’ acteurs door te nemen. Hij is tevreden dat nu zichtbaar wordt dat het verhaal zich in verschillende tijden afspeelt. Op- en aanmerkingen zijn er natuurlijk ook, maar daar leren de spelers van. Wanneer Marcel aangeeft dat alle rekwisieten opgeruimd moeten worden, komt iedereen weer in beweging. De Pôllezaal is weer leeg, tijd voor een drankje in de foyer. “Hoi postbode, hoe vond je het gaan vandaag?” “Nou, ik merk dat je veel meer groeit in je rol omdat we doorspelen.” Leny naast haar beaamt dat. De waarzegster (oeps, tipje van de sluier) vraagt ondertussen. “Wat vonden jullie van mijn pruik? Wouter zegt dat de haren van de pruik erg synthetisch zijn en daardoor erg schitteren.” Geartsje is het met haar regisseur eens, maar Mayke zegt: “Ik vind je er prachtig uitzien.” Of zegt Tinus dat? Want zelfs tijdens de borrel zit Mayke nog helemaal in haar rol. En ze is niet de enige.
Blokje met speelschema
• Wanneer: 11, 12 en 13 april 2025
• Waar: theatertent tegenover MFC De Driuwpôlle, Woudsend
• Kaartverkoop: start begin 2025
Fotograaf: Foto Björn Goossens
