Zaterdag 14 september werd op de Gouden Boaiem het volgende gedicht voorgelezen door de dochter van Marieke Nagelhout - Reekers . Het gedichtje gaat over de boom die zo eenzaam op de Gouden Boaiem staat nadat familie v.d. Brug de boerderij heeft verlaten. (1988)
De boerderij is in de loop der jaren afgebroken op ene hok na, wat nog enkele jaren heeft gestaan met een boom wal van wilgen en elzenstruiken. Ook dit is nu allemaal afgebroken en weggehaald er is alleen nog een betonvloer en dan die ene boom, zo prachtig van vorm en groot. Altijd als wij er langs varen krijg ik medelijden met die boom. Hij lijkt ook enigszins achteruit te gaan. Dan denk ik vaak dat komt door zijn eenzaamheid, geen enkel struikje meer in de nabijheid. Alleen is maar alleen en dat is niet goed, nog voor mens nog dier of boom of plant.
Alle jieren sjucht ik dy.
Der stiet er op é romte.
Great en moai, dat fyn ik dy.
Fier boppe greide en blomte.
Iensum sa as't no der striest
Nimmen sjucht mear nei dy om.
Wylst hearder sa belangryk wiest,
op it boerehieme rom.
As de boer th6us kwam, stiest do al klear
Foar steun fan skeppe as de houwe.
Foar de boerinne wie'st noch mear,
do wiest onwuolle soms mei touwen.
Tusken dy en de pleats,
waar it wanguod hongen.
Tsjindyn stamme, omkearde amers meast.
Steunen op dyn wortels en strongen.
Bêrnestimmen, it blaffen fan de hûn.
Baltend fee, it rammeljen fan bussen en amers.
Dat alles hast do ûnderfûn.
op it boerestee der oan'e Wymerts.
No bist allinne op dit stee.
Earne oars socht men gerak.
De minsken fluort en ek it fee.
No sykje fûgels yn dyn krûn in tak.
O, beam, in tinzen stean it ticht by dy
myn h&an betaest dyn stamme.
De maitijd komt, dus wêz mar bly
Dan kom ik wer, want Gouden Boayem is de name.
De afbeelding is een willekeurige boom
